nan - nanê mı?

Dewa ma de Heyder  esti bi. Ciranê ma bi. Are gurenêne. No mêrık zaf qesmer bi. Rocanê zımıstani qewa ke biyêne vıla, ma Heyder pitêne, Heyder are ra bêro, ma rê taê qesun qeşi kıro!...
Rocê dewanê boveri ra cêniyê da viae nan ana are, Heyder rariyo. Yamaniyun dana Heyderi, vana

„Hebê ardê ma nêmendê, to bo Heqi’a mando, nanê mı herbi rariye!”

Heyder se bıko, se neko; nan amo, are ver ra pey pırro. Hemu kes ecele keno. Paiza peyêna, keşi de ardi nêmandê. Dı-hirê roci ra tepia, cênıke yena, cêrena Heyderi vero, cêrena sero, teknena sona. Roca bine ancia vecina, yena. Ancia yamaniyun dana Heyderi. Heyder se keno yaxe nexelesneno ra, vano

„ana m’, khıla m’, tu so; wad bo, ezo nanê to rari.“

 Cênıke nisena goliga xo, kena ke sêro, maine çarnena ya Heyderi ser; Heyder vano,

„To so waa m’, to so...” Cênıke waxto ke acêro,

„son, son... nanê mı?!... Hatê ra vıle kena çewt, heni vana. Heyder vano,

„hata pırdê Pardiye ez kefılun, kes nênano to, haca ra dot ez qarıs niyun!”